Güneşin Sessizliği

Parıldıyor doğduğu saatten beri bedenimin yoluna
Çok sıcak değil mevsim kış
Hava soğuk beden yorgun sevmeye
Ayrılık zor, güneş sessiz, ben yokum...
Son kez diyorum sana bu son haberin olsun
Birkez dönüp baksan ben mutluyum
Elimde yılların yorgunluğu uzanmış
Düşürmek zoruma gider toprak soğuk
Güneş sessiz...
Güç kanallarımda kopmalar var koşamıyorum martılarla
O uçmak anladım ama yaşamak imkansız
Deniz dalgalarından bıkmış
Rüzgar kendinden habersiz can alır
Bulutlar kapatmışlar gökyüzünü
Hemde kapkara olanlar
Güneş sessiz...
Can alınıyor o köknar ağacının dibinde
Gecenin zifiri karanlığında
Taşlar şahit, ağaçlar ağlar
Yolunu kaybetmiş yolcular yok
Ay ışığında bıçak inip kalkar
Durduracak güç yok sinekler suskun
Güneş başka bir kıtada...
Burda olsada sesiz...
Son kez suya bıraktı kendini
Bütün pislikleri temizlensin diye
Bazen sıcak bazen soğuktu
Tam bir curcuna vardı
Kalbi paramparça ikinci dakika
Hepsi kalbine üşüşmüştü
Orda ne aradıklarını hiç bilmiyorlardı
Sadece şanslıydılar o dakika prianalar
Daha doğduğu ilk dakika
Güneş sessiz....
Gökyüzüne bakıyordum elimde ayrılık mektubu
Masmavi düşler bedenimde
Son defa vazgeçmek için baktım kendime
Hiç gerek yoktu
Sonum belliydi şu dakikada
Ayrılık şarttı
Çünkü devam ediyordu
Güneşin sesssizliği...