Günlerin Köşe Başı

Sabahları uyanıyorum

Gözlerimi açmadan

Zamanın içime sızmasına izin veriyorum biraz.

Perdeleri açıyorum, şehir içeri doluyor

Havada kahve kokusu, caddede ayak sesleri

Birileri bir yerlere yetişiyor

Ben hiç yetişememiş gibi bakıyorum arkasından.

Sokakta yüzler

Tanıdık, tanıdık değil

Bir çocuğun kahkahası

Bir adamın suskunluğu

Dünyanın arasında kayboluyorum.

Gün bitiyor, dönüyorum

Anahtar her zaman kayıp

Kapılar bir şekilde açılıyor ama

Kimse kapının ardında değil.

Saatler geceyi evirip çeviriyor

Bir telefon çalıyor, açmıyorum

Sözler ağızdan çıkınca eksiliyor bazen

Ve ben bazen hiçbir şey anlatmamayı seçiyorum.

Yaşamak böyle bir şey belki

Ne yarım ne tam

Bir sokak lambasının altındaki gölge kadar

Ne belli, ne kayıp.

Turgay Kurtuluş