Günlük

gece sıfır üç pazar

bir kadın dökülür yatağıma
-çelişkili.
batıdan söyler dudakları
doğulu teni-
emer tenim terini


gün sıfır yedi salı

kadında bir haller var kederli;
lambada umut,
cumbada yatak
birkaç kuruş ederli
ve enteresan soruları var kadının
başkalarına dair.

istedikçe kadın,
aşk giderek cisimleniyor.
ruha kılıf giydiren,
şarabı kadehte içiyor.


gün on bir salı

bir adam akşamda bıraktı onu
bende hiç söndürme dedim ışığı.
bil karanlıklar ve unutma ayı
-bir takım yerlerde unuttu beni

karanlıksa korkarsan
göğsüme sığın dedimdi
her sese uyandım sonra
uyumadım o gün beri


gece sıfır dört pazar

kapıda kadın.
kadında hüzün.
uykusuz bakıyorum;
bakmıyor gözleri,
ağlak.
ne ben söylüyorum
ne kimseler dinliyor.
bir bavul katlanıyor terk edilmeye.

bunca derdi sencileyin nasıl çekeyim
yatak soğuk, yatak düşman gidilmeye.


gün gece pazar

saati göremiyorum bulanık
gitmek durdurmaktır zamanı

aşk şarabını dökmektir,
sahibi olmamaktır gitmek
hiç bir şiirin.

madem öyle beni terk et
ve her kadın gitsin şimdi.
zeustan intikam alınsın
ve dahi bu topraklarda yaşamış bütün kutsallar
bu gece yatağıma yatsın.


(Şiir Nigar Baran'a, teşekkürler Kezban Turan'a.)