Günü Tutuştursam Sevda Yanar

günü tutuştursam sevda yanar
ve bir eşkıya ağlar
tahta pervazı maviye boyanmış
penceremin dağlarında


ve bir isyan uyanır günü uyandırsam
bir ağıt yankılanır
''vay le...vay le''
bir eşkıya vurulmuştur
tutuşan günün yaşları gözünde


// eşkıya deyip geçme
isyan yanıdır insanın
uzamış sakalı ve ayranda kalan bıyıklarıyla
kokusu kurtları uzak tutar çakalları kaçırır...//


isyanı vursam güne ölüm uyanır
ve mavi gözlerinde
ölüm büyütmüş
bir sevda canlanır dağlarda
öpülmemiş
okşanmamış...


bilse de ölüm ne kadar kolay
ve anlasa da
yaşamak ne kadar acı
yine de yaşamak isterdi acılarını
bir eşkıya olsa bile
ölümü isyandır
yaşamı bela
ve isyanı sevda
insana...