Günyüzüm Mavi

Söylesene Sofia
daha kaç cümle yazabilir ki insan,
ıslanan kirpiklerinin ağırlığı gözlerini yumuyorken.?
Kendi şarkısını söylermiş her kalp
ne olur,
gözlerimde yaş varken bana yağmuru anlatma...

İçimde derin bir ezgi
tepeden tırnağa kış masalı tenim
içsesimde binlerce kelebek kanatlanıyor,
bir kalp,
aynı yerden defalarca da kırılabiliyor Sofia.

Sen yokken,
şarkılar uzun, şiirler hep kısa geliyor bana
Düşlerimde kanat çırpıyor martılar
uykuya dalıyor ay ışıkları
gökyüzü hep küsmelerden bahsediyor
birikiyor öfke ıslak sokaklarda.

Öfkeler ki kentlerin ağır sınavlarıdır Sofia
gökten kayan bir yıldızın
sönen ışığınıda sevebilirsin
suya kızıp tenini kurutan çiçekleri öpebilirsin
üşümen gerekmiyor illa sonbaharda.

Sen benim yazmak istediğim tek şiir
sev beni toprağın yağmuru sevdiği kadar
yarınlarda yaşamak için ben bugün ölmeliyim
ayrılık,
ölümü giyinmesin gözlerinde Sofia.

Tek başına kalsanda anlamsız bir sokak ortasında
bilmelisinki ayrılıklar acıdır, acıtır.
Ağlayanların sol yanı hep boş,
kalp atışlarını,
kor ateşlerde umutsuz bırakma.

Ağlayan gözler Sofia
tüm benliğiyle tutuşan bir aşığın tuzlu gözyaşlarıdır
En derin yerinden yakalar insanı bir şarkı,
bir bir düşer takvimden alışılmış yokluklar
Aldırma...

Şehirler sokakları şiirlerle ıslatırken
sen en çok içimin sessizliğine yakınsın
Zamanın bir bir ucundan dökülürken hikayeler
sen en çok gözlerime yangınsın Sofia.

Yokluğun hep,
yağmurdan kuşlar ezberliyor
acıdan dem vurdukça yıkılıyor içimin köprüleri
bir şiirin orta yerinde
çığlığa gebe hep iklimlerim
Hep bahardan,
hep sabahtan,
hep ışıktan habersiz intiharlar yaşanıyor Sofia...

Hayaller çiziyor dudak uçlarım
içimin mavisine, turuncudan ömrüme.

Boyadıkça çocukların renklerinden mevsimleri
biliyorum eksiliyor savaşlar
suya bulaşıyor gülüşün
heyecanlı kuşlar sarıyor kentleri.

Öptüğümde akşam serinliği olan dudakların
kulaklarımda çınlar şarkı tonlu sesin
yüzün gök kadar hafif ve ılık
eskiyor dili geçmiş acılar gözlerinde
kuşların
kanatlarıyla yazdığı şiiri ezberle Sofia.