Gurbet Adamı Yoruyor Anne

Ellerinden öperim anne,
Bayramın mübarek ola...
Bu bayramda ırak,
Bu bayramda ayrıyız anne...
İnsan gurbete düşmeye görsün,
Her şeyi özlüyor anne...
Babamla gittiğimiz bayram namazlarını,
Hani bütün ailenin bir arada olduğu sabah kahvaltılarını,
Büyüklerin ellerini,
Yan komşunun verdiği şekerleri özlüyor...
Şimdi büyüdük,
Gurbete düştü yolumuz,
Buralarda bağlı elimiz kolumuz,
Bayramlarda bile gelemiyoruz,
Gelemiyoruz ama
Ecel çalınca kapıyı,
Doğduğumuz topraklara gömülmek istiyoruz...

Köşedeki bakkalı bile özledim anne,
Hani arayıp da aradığımı bulamadığım bakkal var ya,
İnsan onu bile özlüyor anne...
Arada bir esiyor rüzgar,
Katıyor beni önüne,
Götürüyor o özlediğim şehre,
İnsanın es be rüzgar,
Es diyesi geliyor...
Özlüyorum anne,
Buralarda insan suyu bile özlüyor anne,
Buralarda insan kardeşi özlüyor anne,
Aile sohbetlerini,
Peş peşe atılan kahkahaları,
Eş dost ziyaretlerini,
Eş dost demişken...
Hepsine benden selam söyle,
Bu bayramda gelemedi de,
Gurbet zor de,
Belki bir dahaki bayrama gelecek,
En sevdiği yemekleri yapacağım,
Öpüp koklayacağım,
Belki gidecek ama
Arkasından yine su dökeceğim de anne...
Gurbet zor anne,
İnsan özlüyor,
Evin kedisini bile özlüyor anne...
Soluduğu havayı özlüyor,
Ve gurbet adamı yoruyor anne,
Gurbet adamı yoruyor anne...