Gururlu Adam

Eskidendi,epey eskiden,
Şimdilerde pek değil hiç yok sanırım ortalıklarda.
Ya var ben görmüyorum,
Yada onlar gözükmüyor ortalıklarda.
Lafı uzatmayacağım,
Hemen meseleye dalacağım.
Bir zamanlar fakir ama gururlu adam yaşardı aramızda.
Mütavaziliğiyle tanınan.
Boynu bükük dururdu,
Kaşlarıysa fırlamaya hazır bir ok gibi.
Kimi zaman boyacılk yapardı,
Bazende olurdu ressam.
Ödün vermezdi mütavaziliğinden.
Evin zengin hanımı viski ısmarlarken,
O çay isterdi herzaman.
Belkide iç güveyliği yediremiyordu gururuna,
Belkide aradığı aşkı bulamıyordu onlarda.
Anlayamadığım noktaysa,
Fakir,ama gururluydu sonuşta.
Soruyorum şimdi,
Bir göreniniz varmı o'nu,
Deniz kenarında resim yaparken,
Yada Eminönünde ayakkabı boyarken.
Hiç arayıp soranınız oldumu o'nu,
Şimdi ne yapıyor bu,nerelerde diye.
Bİr göreniniz veya duyanınız olursa haber versin diyeceğim,
Aha da geldi sonunda haber.
Gururlu adam kendisi gibi gururlu bir kız bulmuş,
Bulutların üzerinde hem bizi seyrediyor,
Hemde fakirliğin,aşkın sevginin tadını çıkartıyor,
Bizim bu hallerimize bazen gülüyor,
Çoğu zamanda ağlıyormuş.
Allah mesut bahtiyar etsin..
Ne yapalım,
O ermiş muradına,bizlerde devam edelim koyun gibi yaşamaya.