Güz Yağmuru

Issız bir evin tavan arasında
Yalnızlıklarla dolu bir sandığın,
En karanlık yerinde buldum seni.
Kırılmıştın, itilmiştin yorgundun,
Karanlıkta gözlerin büyüyordu!
Ve öylesine korkuyordun.

Üveyikler üşüyordu besbelli
Bir güz yağmuru yağıyordu saçlarına
Ben ise ardından,
Caddelere düşürdüğün gözlerini topluyordum.
Yağmurlar senden habersiz,
Sokaklar benden habersizdi.
Gelip yanıbaşımda duruyor,
Ve...Üryan kollarımda ağlıyordun...

İçimde saçları darmadağın bir hüzün,
Avuçlarıma sığınmış bir çift gözyaşısın.
Ben on yedisinde bir delikanlı,
Sen ihtiyar bir çocuktun!
Şimdi;
Senli bir rüzgâr değer parmak ucuma
Annemin saçlarında bir çift serçe
Ve sesinde kırlangıçlar büyür!
Issız bir sehpa vakti düşer ayakucuma...

Sokağımızdaki o yağmur bulutu
Dokunur gözlerimizin isine
Saçlarımızda yalnızlık gölgesi
Ve ihtiyar yüzümüzde büyüyen unutulmuşluk!

Şimdi;)
Tutun yalnızlıklarıma eğil düşlerime
Sen kül rengi gözlerimde
Bir siyah kadar güzelsin!
Üzülme, ağlama, unutma!
Sen ki; acılarım kadar güzelsin...