Güzel Bir Kadın 2/ Akşam Kahvesi

dalgın eve dönüyorum, hava hafif kararmış
benim değimimle akşam şafağı renginde...
ve bir akşam kahvesi taksim de
gözüm kayıp bakarken içeri öylesine,
o kadın ipi koparmış kahkahalar içerisinde bu kez...
yine iki dudağı arasına sıkışmış sigara
dumanı ciğerine hiç çekmiyor,
yine ojesi, makyajı tam takım
tek fark, yüzündeki çizgiler bu kez sezilmiyor...

kırmızı elbisesi bembeyaz tenine korkor düşer gibi,
güzelliği aynı o ilk gece olduğu gibi
ama sanki gözyaşlarını kahkahalara hapsediyor...

gözlerin hepmi buğulu bakar be kadın,
gülerken bile aynımısın?

kokusu sanki varoşlardan gelip
boğaza dökülüyor ırmak, ırmak İstanbul dan...

gök kızıl, o kızıl alevlenmiş yanıyor İstanbul akşam şafağında...
güneşe gölge ediyor sanki o pespaye akşam kahvesinde...
dedim ya eski şarkılar gibi,
anlamlı, unutulmaz, dudaklara dökülü verir yanlızlık arifesinde ismi,
ve bir okadarda güzel bu kadın,
kadınlığımdan utandırır bakışları bile...
ama...

gözlerin hepmi buğulu bakar be kadın,
gülerken bile aynımısın?

gözleri özümde ışık, ışık saçılıyor sanki
her başımı çevirdiğimde ebruli denize,
ah bir bilsem kim bu kadın derdi, neşesi ne, nereli?
ak tenine kızıllar dökülmüş,
sürahi gibi derler ya öyle bir kadın...
kaldırımdan akşam kavesine,
varoşlardan, boğaza döküldü,
ve zaten İstanbul gibi bu kadın
bu boğazdan sulara dökülmeli yıldız, yıldız teni, bedeni...