Güzel Huylu Tanrı Simâsıdır Aşk

deşt-i fenâ da mürgi hevâ durmayub döner

bâki...


kalbim
ki
üç yara
teselli, sabır ve recâ

I.

düşünde çığlığın cemresi böler
kaç ölüm düşünce atardamara
içinden sûkut
dışından ağıt
kabuğundan hasret ağlar

başıboş bırakınca gözyaşını gamzeye
anlamsız olur alınan yara
güzel huylu tanrı simâsında
eskiden kalmadır her bağışlama
kırılınca mührü dudaklarda
yârdır dilinde aslında muamma
iki kör kuyu hasret
ben
düşen damlalardım

daha hiçbir ilim öğretmezken
teselliydi ruhum
aşk'ın haslet

II..

kesikler tamamladıkça kabulümü
sesimde yetim sevdaları yalın bir bıçak
kaç kez daha böler ki
tam ortasından yarım cümleleri

şimdi içimde tükenmiş bir serap
sana susuyor
gözümdeki ihanet rüya yine kanıyor
ahir ömrü görmüş meleklerin kanatlarından
ölüm
ağır ağır çekiliyor
kul
dergâhında çileyi bekliyor
eller hoyrat
ben
ilmek dizilmiş tesbihtim

daha hiçbir dua edilmezken
sabırdı ruhum
aşk'ın hayat

III...

iki nokta arasında gün doğarken
yedi kat arş-ı aşk'a koşar insan
pişmanlığın koynunda sabahlamış huzur
ne mutlu ki çıplak bir bedende ikrar

hangi kelâmdır
ki
ayrılık kalesini yıkar
veda busesini yakar
yolu sevenle bir tutar
misvak ağacından akan
ben
her sabaha güneştim

daha hiçbir zaman bilinmezken
recâ-dı ruhum
aşk'ın yalan

alicengizoyunu

(...SEN; "bitti" dedikçe, teselli dedim..."hayır" dedikçe sabır dedim..."unut" dedikçe umut dedim... son bir şey daha dedin...aşk olsun dedim...)