Güzel Şirine

Masallar gibiydin en başta.
Dinlerken seni, sonsuz maceraya atılmış gibi hissederdim kendimi.
Uyuyasıya kadar dinlerdim seni.
Anlatırdın bir varmış bir yokmuş,
Ama o anlattığın senmişsin.
Yani sen bir varmışsın, bir yokmuşsun.
Ben hep o masallarda, kahramanlarda,
Güzel şirine olmak isterdim,
Şirin baba gibi babam olsun, bir sürü sevenim olsun,
Benden başka güzel kız olmasın.
Değerim bilinsin, sevileyim isterdim.
Ama sen izin vermezdin, üzerdin beni.
Hep o güzel şirine başkası olurdu.
Bilmem, belki de sen kıskanırdın beni.
Ondan izin vermezdin güzel şirine olmama.
Sen benim yakışıklı şirinim, ben senin güzel şirinen.
Mutlu, küçücük bir ev, birçok şirin kardeşler,
Ve şirin baba gibi bir baba...
Hayaller güzel, güzel olduğu kadar da imkânsızdı.
Ve birden gece on iki oldu ve ben uyandım.
Meğer sende masalmışsın,
Yani bir varmışsın, bir yokmuşsun.
Dinlediğim masallarda var olan yakışıklı şirinmişsin.
Benim sevdiğim, ulaşmak istediğim şirin.
Güzel şirinenin, yakışıklı şirini...
Meğerse yokmuş öyle bir masal prensi...