Habersizce Sana Olan Tutkum

Dünyamın ortasındasın
Umudum her geçen gün bedenimle kayboluyor
Tam karşımdasın ama bakamıyorum yüzüne
O an her şey duruyor düşünceler aklımdan bir bir siliniyor
Söylemek istediklerimi söyleyemiyorum
Çare olmuyor kelimelerim
Susuyorum
Acım var taşınacak gibi değil yüküm bedenimden ağır
Artık vazgeçmeği düşünüyorum
Ama ayaklarım başka yere yürüyor
Sana doğru yürüyorum
Kent üzerine karanlığı çekince yine hüzün kaplıyor düşüncelerimi
Bir gün daha sevgimi söyleyemedim, içime hapsettim
Bu okulu sen sevdirdin bana, her gün koşarak geliyorum okuluma
Fakat seni görünce bana bakışın içtenlikle olmayınca uzaklaşıyorum kendimden, bu okuldan, itici geliyor yaşam
Teneffüslerde yanına uğramak, konuşmak istiyor benliğim
Sen başkalarıyla konuşunca kendime kızıyorum
Oysa o sözcükleri bana söylemene, sesini duymaya ihtiyacım var
Benim sana ihtiyacım var...
Değerin değerime ömür biçiyor
Cesaretim yok izin vermiyor gururum senle konuşmaya
Seni kendime sormaya korkuyorum
Sürekli bir bahaneyle geliyorum kapına
Korkuyorum bir yandan seni bulamadan kaybetmekten
Benimle konuştuğunda sözlerin yüreğime dokunuyor
Hayallere dalıyorum
Kulaklarım senin söylediğin güzel bir kelimeye odaklanıyor
Yüreğimi senin cümlelerin dolduruyor
Uçuyorum, sonrasını duymuyorum
Sen bilmiyorsun ama içimde kocaman yaşatıyorum dünyamı (seni)