Haddini Bilir Acılarım

Yorgunum
ne olur üstüme üstüme gelmeyin,
haddini bilir acılarım
ki ben
yalnızlığı sevdim yanlışları sevmemek için /


Ruhumda geceyi taşıyorum diyedir
hiçbir yıldız kandıramadı beni.
Ben onun yıkık dökük yollarını
hiçkimsenin
çiçekli bahçesine değişmedim /

Oturduğu evi
çay içtiği yeri
gezdiği tüm sokak isimlerini
gülünce yanağında beliren gamzesini bile bilirdim
ama yoktu işte
hiçbir yolum ona gitmek için...

İstedim ki
hep gülüşünden başlasın sabahlar
gönlümü aç martıların sesi gibi inletsin
yeterki bir ''geleceğim'' desin
Allah şahidimdir
ben ona şehrin bütün sokaklarında
hem de aynı anda
aynı aşkla nasıl beklenir gösterirdim /

Anladım ki sonra
herşeyin olduğu şu hayatta
bir tek eskisi gibi olmuyormuş oysa
şiir şiir ıslandı kirpiklerim de
mevsimine darılan bulutlar gibiydim /

Toprak oldum
su oldum, güneş oldum.
Ben onu,
tüm çiçeklerin hisleriyle sevdim.
Oturdum ağladım çocuklar gibi
öyle çok, öyle boş, öyle manasız.
Öyle bir ağladım ki,
içinde adım atacak yer yoktu yüreğimin...

Yorgunum,
ne olur üstüme üstüme gelmeyin.
Ben sadece,
yalnızlığı sevdim yanlışları sevmemek için.