Hadi Tut Elimden

sen,
gözyaşını güzergâh bellemiş
yüzünde sustururken yağmuru
ben,
gökkuşağımda ki renklerimden
çiçekler açıyordum sana...
içimde,
teneffüs zamanı bir çocuğun
kantin telaşı
göğsümde,
soluk soluğa avından kaçan
bir ceylan korkusu
gözlerimde,
karaya varma çabasında
mülteci bir umut teknesi
ah bu telaşlı hallerim benim...
oysa,
kaplumbağa’yı kızdıracak kadar
ağır zamanlarım oldu
kör odalarda,
dilsiz takvim yapraklarını
savurdu zaman
bileniyordum, direniyordum
kara çalılarını budarken gecenin
inadına sabaha aydınlanıyordum
ne ara buralara geldim
ne ara teninde
açmaya başladı çiçeklerim
güzel şeyler böyle oluyor demek
hadi tut elimden
yolumuz uzun
yolumuz aşkla...