Hani Melekler Ağlamazdı?

Kalbim acının yollarında sürükleniyordu...

Sense başkasının elini tutuyordun...

Ben seni unutamasam da
Sen beni çoktan unutmuştun...

Oysa biz bulmuştuk sevginin anlamını
Yaramaz çocuğundum ben senin
Sen anlatırdın hep bana meleklerin masallarını...

Mideme sancılar saplandı bitmek bilmeyen saatlerde
Rüzgar kollarını bana doğru uzatıp şiddetlice eserken
Sen çok uzaklardaydın
Ve o uzaklardan bana doğru hep güldün...

İlk öpüştüğümüz gündü benim mutluluğum
Ardında bıraktığın bir küçük kalpti hep umudum
Artık yokluğuna sarılmaktı
Tek avuntum...

Son vermeliydim artık bu yalnızlığa
Sensizlikle başbaşa kalmak hiç de güzel değilmiş...

Hemen evimden dışarı fırladım...
Ve bana başkasını sevdiğini söylediğin sahile doğru koştum

O sırada ufuğa doğru uçan bir melek yakaladım
Var gücümle koştum
Ve son anda kanatlarından tuttum

Ona tüm gece sana olan aşkımı anlattım...
Parlayan bedeni karardı aniden
Mehtabın gölgesi oluştu suratında
Kanatları eriyiverdi bir anda

Ve melek birden ağladı...
O bile aşkımıza ağladı...
Bana masallar anlatırdın ya
Uyumadan önce mis kokulu koynunda

Hani melekler ağlamazdı?

Yalanın masallara kadar da mı uzandı...