Haramiler Cumhuriyeti

sonbaharın ürküten serinliğinde
gamlı baykuşlar tüner çatılardaki kuytuya,
oluklardan yol bulur yağmur, sızıyorken
kerpiçleri eskimiş ihtiyar gecekondulara




yalnızlığın bahanesi yok diyorken gece bültenleri
gürültüsüz bir çocuğu düşün, ki sütsüz bırakılmış
bulgur kavururken, şilebezinden entarisi olmayan anneleri
veyahut adımları en başından korsan sayılmış işçiler




ki zeytindalı taşıyorken öğrenmiştik ağlamayı,
hayal kurduğumuz şehirlerin gül tufanlı patikalarında
payımıza hile düştü, olmaz olsun demeyi
ihmal etmemişti Menderes Samancılar




proleryatist şiirler aracılığıyla
kuralsız olmalı diyorduk Eylüller,
ve bütün hasretlikler mahpus edilmeliydi
haramiler Cumhuriyetin-de




ceylanları vurulmamış ormanları sevdik
aykarartılı ırmakların direngeç nilüferlerini,
ve bütün direnişlerimiz kar altındayken, belki hiç ölmeden
fakat ölürken özlemeyi sever gibiydik



.....