Hasbihâl

kuş kırıntılarından kalbime yama yaptığımda
kaç yaşındaydım..
hatırla!
dedim...






efsunlu ümitlerim
yakılası dar ağaçlarında
sallanıyordu bulduğumda
umduğumdan acınılasıydı





şükürler dolusu
hamd olsun dedim
hadım ederken sensizliği





yaşamak dedim
seninle





iki cambaz
keskin bir bıçağın
saydam ölümlerinde






ikimiz birden sevebiliriz seni
sen diliyle, ben(cil)ce
ikimiz birden anlayabiliriz
yakıcı bir tat bıraktığında dimağımızda
özlemlerin manasını, arttırabiliriz






ben 'sen' derken ölebilirim örneğin
sıcak bir akşam üstü
ve doğabilirim
sesinin tınısında
tıknaz bir kadının
tıka basa karanlığında





kalabalıklarda kaybolabilriz
sonu aydınlık bir tünelde
hiç olmadığı kadar delirebiliriz
aklımızın pervasızlığıyla






hadi gel! demem
her geliş bir ayrılık getirir
sen orada öylece dur
ne gel, ne git ben(liğim)den
ne dokunacak kadar yakın ol
ne göremeyeceğim kadar uzak






bir orta yol bulalım
ben bu kadar siyah
sen böyle beyaz




dengemizi sarsalım
bütün olduğumuzda
gri kaplı
aşk ile..








fulya/temmuz2011