Hasret Kan Ağlıyor, Güneş Uykuda!

sükunetim kan ağlıyor,
gözlerimden yüreğime..
hasretine dayanmak zor sevgili..

henüz ay yeni yeni ağarmaya başlamışken,
güneşi hiç görememek bir köşede,
ukala bir gülümsemeyle yüzüme bakıyor...
hırcın rüzgarların,
yakıcı çığlıklarında,
sesimi ulastıramıyorum hayata..
hayatını yasayan insanlara...
ki o insanlar her konusmalarında,
mutluluktan dert yanarken,
ne kadarda çelişikler aslında..

vakit sabahın alacası,
gözlerinden yüreğine süzülen bir aşkın,
sessiz fırtınalarında,
yanıyorum...
üşüyorum üşüdüğümü hissedemeden ,
üzerime örttüğüm aşkın elleri,
çığlık çığlığa...

akşam üzeri sokagın bir köşesinde,
sabaha karsı bir tablacıda,
gece kapkaranlık zindanlarda..
seni özlemek zor sey sevgili...

gün ne dogmak biliyor,
ne batmak...
sen ne gelmek biliyorsun,
ne gitmek...

önce seni bana kanıtlarcasına,
beni sana anlatmaya calısarak,
dalgaların hoyratca yüzüme yüzüme vurmasını umursamadan,
sahil boyu yürüyorum...
biliyorum şimdi hemen cıkıp el sallayabilirsin ,
belki seslenebilirsin,
hatta elimi bile tutabilirsin okadar yakınım işte..

ama mutluluktan yanan ses tellerim ,
imkansızca cığlık çığlığa olsa da,
sükut dolu her yer...
delice bir kabus gibi...
çılgınca yanındayım,
burdan milyonlarca kilometre uzaktan duyulacak kadar,
bagırıyorum...
duymuyorsun..

gerisi zaten sagır bir sessizlik,
körpe kahroluslar..
ağlamaklı sinir krizleri..
duvarları tırmalayan ojeli tırnaklar...

kimsesiz bir çığlığın,
yapayalnız feryadında,
sessiz savaşlarındayım...
fırtınalarda yanan bedenim,
çorak çöllerde savrulan kum tanesi kadar,
değer-siz-...

alaca bir sabahın ,
güneşe hasret sıcagında,
uyanmak üzereyim..
bir an önce uyanmak istiyorum...

ve son kez,
sükunetimden kan damlıyor,
yüreğimden yüreğine ...
çılgın bir heyula gibi...
başlangıçsız ve sonsuz...

seni özlemek zor şey sevgili,
yaşanmıyor,
ruh'suz..