Hasretim Şimdi

Karsız ormanların gerçeğine düşman olduğum gün
Yapraklı düşler kurdum kendime
Rüzgarda bir o yana bir bu yana dönen düşler
Kendimce cevaplar aradım insanlığın başlama sebebine
Bulamadım hayal dünyam bitince

Yenilendim karanlık zamanlarımda delice
Hırs bürümüş gelincikler gördüm
Doğduğu toprağa küskün, yaşamaktan bıkmış
Gecelerin sabahına ve düşlerin yok olacağı zamana
Hasretim şimdi...

Kül rengi saçlarıma bakmaktan bıkmışım
Ve titreyen ellerimde işe yaramaz artık
Ya burun deliklerimden akan kaygan sıvı
Beynimin içi onunla dolu sanki
Düşünme yeteneğimi kaybettim
Gençliğimse çok gerilerde ama
Hasretim şimdi ona...

Tasarladığım hayatın neresinde olduğunu bilmeden
Tuttuğumuz delikanlı kendimiz değilmiş
Yaşadığım hayatta başkalarının belki
Kapladığım hacim fazla bu dünyaya belli..

Kara toprağa
Hasretim şimdi
Güneşsiz dünyaya...