Hasretin Adısın Ata’m

Başa sarıyor yalnızlığım,

Her yıl kasım ayının onuncu gününde.

Çocuktum…

Siyah beyaz fotoğrafların içinde

Mavi gözlerini seçtiğimde.

Tarih kitapları yetmedi.

Kokladım kaleminin tozunu Nutuk’tan.

Evrildim, çevrildim hem de tutuştum

Emanetin hitabenden.

Sanki eski dilde söylenen

Şarkılardaki gibiydi özlemin.

Ne bu çağın çocuğuydum,

Ne de ötelerden gelen…

Durdum ve dinledim bir an.

Sesin geliyordu kıyılarından Samsun’un.

Çocuk diyordun, “Düşme hezeyana.”

O an Anafartalar’da süngü takıyor,

Çiçekler açıyordum dağlarında İzmir’in.

Asil atlar gibi beklerken canhıraş sahibini

Ben saate bakıyorum,

Saat bana bakıyor…

Ey zamanın durdurucusu serkeş,

Geçme hiçbir vakit dokuzu beş…