Hasretine Y/andığım Z/amanlarım

acılara yenilmişiz
harcanan zaman emeğe
yüreksizce dalgalara yenildik
denize düşerken yılana sarılmışız

dalgaların şamarına kapılınca
ikimiz ayrı kıyılara yelken açtık
kaptansız geminin yolcuları karaya oturdu
çaresiz yollara k/oyulduk

zaten yazma değince her şey göründü
saman su yüzüne çıktı
sağolun övgüler beni aşağlıyor
daha nasıl insan inkar eder
tanımazsan övgülü şamarin ne önemi var
inkarın beşiğinden dem tutmak
avutur mu gönül yaramı
günü kurtarır mı
dersin..

söylesem yaralı dilim
susmaya başladım bile
usandım söylesem
acık yazsam bildiğini okursun
hala duruşun savunmaların
beğeninse söylenecek söz kalmadı..
şiirlerinle kalsan iyiliğin olur

sürgün yaptığın zamanlarda yad olmuştum
hüznün yaptığının telafisi gönlünce rahatlamasıydı
ne bana özlemlerini hasretlerini
övgülerini
ölen adama yapılır
ben ölmedim ki!

yıllar seni unutmasın
filmin sahnesine ben olmak istemedimse
beni aldın sahnenin ortasına
hep de aşkını kaybetmiş hüzünlü rol biçmeni
romandin...

düşündüm..
ben hiç flim çevirmedim anne
yaşam hikayemiz böyle..
yine özledim
hatıra bıraktığın sarı saçlarını
anne bak yar değin gibi olmuyormuş
ne yardan ne anadan vaz geçilmiyor

gördün mü?
işine gelmeyince
öyle bir vazgeçer ki
istasyonda durmayan trenin geçişi gibi kaybolur
sonra arkasında bakan inek gözü gibi
kaybolduğu ana kadar bakar
sevdiği gözden kaybolur

sevdiğine k/andığım
hasretine y/andığım
emeğine k/aldığım
acıdığım z/amanlarım

5 Temmuz 11 -Freidorf a gider

*romandin(düşünmek düşünce), yine mezara gittim geldim of..(*