Hastane

koridorlarında çığlıklar saklı
ortalık kan revan...
kimse görmezken rengini
karadır buralarda her yan.

acilinde acı
polikliniğinde ağrı
servislerinde sancı ile
her gün ebesiz doğumlar olur.
her gün tohumlar topraksız gömülür.
sevgi açmaz çiçekler
neşe saçmaz bebekler
insanlar pek gülümsemez
burası hastane
gözler kaygı dolu,
sinirler harp yorgunu
yaralar hep sargısı gevşemiş
ilgi yoksunu

yaranın çabuk iyileşmesi
onu saranın şefkatine bağlı.

mahkum ,psikopat,bağımlı
hepsi benim hastanemin demirbaşı
gelir gider tadavi diye
olamazsa randevu verir
çıkışta görüşelim diye.

çok insanlar görüyorum çok demek az kalır.
artık her birinin gelişinden belli
zihnim her birini bir görüşte tanır.

benim yarim gelişinden bellidir,
ak gülleri deste deste dikenlidir.

adımlarından belli önyargılı
bazen de aklı başında delidir

maaşını ben veririm der
zamlardan bilmez ne haber
ücret asgari,şartlarımız belli
evde çoluk çocuk birbirini yer

grip olursun hayret ederler
zencefille balı hemen reçete ederler
şaşıyorum bu millete;
bizi böyle yönetenler,
madem doktorlukları var
hastaneye niye gelirler?

sekiz senem doldu geçti
anlamadım ne oldu geçti
yirmi üçünde bastım ayağımı
sonrası belli çakıldı,kaldı

yek ayaklarım kalsa iyi
üstünde bedenim de vardı.

hasta yardım edeyim dersin
keyfi yerinde değilse paparayı yersin
kimi nazikçe emanet bırakmak ister
almak yasak deyince kükrer

kimi hariçten gelir;
soru sorabilir miyim der
buyrun der de
bilemezsen ;orada işin ne derler

kimi param yok yol parası der
allah rızasıyla gelir,
bedduayla gider.

kimi kızım der,samimiyet bekler
teyze değil hanımefendi deyince
önce gözgöze gelir,
sonra da 'gözün çıksın' der.

hastanem benim,
benim hastanem burası.
işyeri demek az gelir,
sanki öz evim burası.

iyisiyle kötüsüyle
akıllısı delisiyle
ölüsüyle dirisiyle
imamıyla hekimiyle
ekmek teknem değil
gönül teknem burası.

öncemi biliyorum ama belli değil arkası,

ya sonrası?