Hastane Koğuşu

Gökler yüreklerde
matemler götürmekte
siren kokan çığlıklar
çığlık atan insanlar
Ah bu yıkılası sirenler!
Kalkan son vapuru da haber vermekteydiler...


Yılgınlık vapurumun son imgelemindeydim
yıldızlara uzanmakta
ama dokunamamakta
nedenlerin, niçinlerin kavgasında boğulmakta
son umutlarımı tüketmekteydim


hayatı ısmarlama olanlardan geldim
keşmekeşin içine sızdım
hekimlere kızdım,
refakatlere de...
ben; hayatı ısmarlama olanlardan geldim
hayatı, ıskalayanlara geldim


her bir lanse edilmiş ah'ın içinde
hüzün ve matem kokuyordu insanlar
hüzün ve matemden korkuyordu yandaşlar
son görüşmeye koşuyordu arkadaşlar
bir kenarda ağlayarak, uçuyordu kardaşlar
ağlamalar, bağırışlar, haykırışlar...
herkesin gözünden veda damlıyordu...


her bir odada yataklar
yatakların üzerinde insanlar
insanların üzerinde acılar...
insanlar bu koğuşta,
acılarla demini alıyordu
unuttuğu bir Yaratıcı'nın adını
dilinin ritmine mıhlıyordu


nefesim intihar kokuyordu
hayatın keşmekeşliğinden kaçarken
hastalar ümit kokuyordu
ümitsizlik bayırında yuvarlanırken
ben; hayatı ısmarlama olanlardan geldim
hayatı, ıslıklayanlara geldim...
aslında bir ıslıklayan da bendim...

bu ambargonun içindeydim
seyr-i âlem ediyordum burada
ümitsizleri seyrediyordum hepsi darda
vardı ümit içinde olanlar da
iki arada kalanlar boşlukta
bir derede bir zerreye boğulmakta
burada, insanlar uçuyordu arşa
kimisi gülmekte kimisi ağlamakta
ama kimsenin hazin sonu bilinmemekte
kapıdan giren yüzü öpülesi hemşireler bile
umursanmıyordu bu hastane koğuşunda...

destina