Hatırda Kalan Işık

Solgun akşam ışıkları
Yıkar gecenin yalnızlığını
Bir pencere dibinde
Can çekişen sesimizin, inadına
Islık çalar rüzgârlar
Hatırda kalan ışıkta.
Yetim ve biraz da yoksulduk
Açtık bir avuç gülümsemeye
Sessizliğimizden doğsak da
Sağırdık her sese.
Hangi sabah inse gözlerimize
Eksik yanından ağlayan çocuktuk
Büyümüşlük budalalıktı
Olgunluktu bizim
Kendimize hediyemiz
Ah hayat da anlasaydı bizi
Öpseydi çıplak dudaklarımızdan
Kanatırcasına
Ve yine de alışsaydık korkuya
Korku erdemdi çünkü nefsimize
Yetim ve biraz da yoksulduk
Bizi saran
Hatırda kalan ışıkta.