Hatırını Soramıyorum

Yıllar oldu...
Terk etmiştin bizim mahalleyi...
Benim umutlarımıda delip geçmiştin,
Hemde arkana hiç bakmadan...
Bir uçağın bulutları delip geçtiği gibi...
Aynen öyle...
SENİ... Benden almadan gittin...
O zamanlar havalardaydı aklın...
Ne oldu sana şimdi böyle...
Gözlerindeki ışık sönmüş,
Yüzündeki nur kaybolmuş...
SEN... Bendeki o musun ?
Zamanında değeri kaybolan şeylere değer verirdin hep,
Araba, ev ve para gibi...
Oysa içimdeki,
Sana beslediğim değeri hiç fark etmedin,
Fark edemedin,
Benim sevgim değer kaybetmezki...
İşte geri döndün... Niye ?
Sendemi değerini kaybettin ?
Sana hatırını sormaya, inan dilim varmıyor...
Cevabını biliyorum, bu utangaç duruşunun...
Yıllar önce adına romanlar yazılır,
Hiç bitmeyen şiirler dökülürdü, yüreklerden...
Bitmezdin...bitemezdin...bitirilemezdin...
Şimdi ise...
Bir ressamın iki çizgide bitirebileceği,
Bir resim gibi duruyorsun karşımda...
Duydum, nasıl değerinin düştüğünü,
Duydum, nasıl sevgisiz kalıp,
Susuz kalan çiçekler misali solduğunu...
Çok derin bakıyorsun gözlerime...
Sanki aklımdan geçenleri okuyorsun...
Ah keşke okuyabilsen...
Dilimin söylemeye varamadıklarını okuyabilsen...
Çok neşeliydin... O yıllarda...
Mahallenin delikanlılarının kalbi dururdu sanki...
Adın anıldığında...
Endamın yetiyordu...
Havanda vardı yani...
Asfalta ayak bastığın an...Hayat durur...
Başrolü sen alırdın...
Niye konuşmuyorsun ?
Sahi... Kusura bakma, tanıştırmayı unuttum...
Bak bunlar oğullarım Ümit ve Umut...
Buda kızım Özlem...
Annelerini iki yıl oldu, toprağa vereli...
Kızımız sevgiyi doğururken, ikisinide kaybettik...
Yüreğimde başka sevgiye yer yok artık...
Çok uzaklardaydın...
Çok geceyi kucaklayıp, sabah ettim...
Hergün bir geceyi bitirip, yeni geceyle tanıştım...
Ama seni hiç bitiremedim...
Gidişinin nedenini düşündüm hep kendimce...
Bak... Gözlerine bakmaya doyamadan,
Yıllar kar yağdırdı, simsiyah saçlarıma...
Nasılda sevmiştim seni...
Sınır tanımaz, kural tanımaz duygularla...
Mahallenin delikanlıları kıskanırdı beni...
Çok hoşuma giderdi...
Sadece benimle konuşurdun,
Baban sadece benimle sinemaya gitmene izin verirdi,
Çarşıya bile benimle çıkardın...
Sonrada köşedeki pastaneye giderdik...
Ben yine gözlerine bakmaya doymazdım...
Yüreğim senin sevginle, o kadar zenginleşirdiki...
Hiç bitmez sanıyordum sevgimiz,
Oysa şimdi...

Dedim ya...
Hatırını bile sormaya dilim varmıyor...
Görüyorum çünkü pişmanlığını...




14.08.2009,
Saat 23:35,
Mülheim