Hatırla Sevgilim

Hatırla sevgilim Şafak sökmemiş
Ezan bile okunmamıştı daha
İstanbul semalarında yıldızlar parlıyordu
Martılar pusu kurmuştu nasibine ağ salan balıkçılara

Mavinin üstünde sönmemişti yakamozlar
Göz gözü görmeyen bir karanlık
İçimize yığılmışken sonsuz bir karamsarlık
Yeni yetme çocuklar kadar utangaç
Bir o kadar masumduk

Göz göze geldik bir an
Gül'ü verdi Karşılıklı bakışlarımız.
Bir adım sen yaklaştın
Bir adım ben
Derken dalı verdik muhabbete
Umutlarımız için Sevgiye dair
Aşk vardı kelimelerimizde
Buselerimizle yaşam veriyorduk yarınlara
Korkmuyor, Kaçmıyorduk
Yılmayacaktık Zehirli bakışlarından
zincirlemişti tanrım Vuslat yoluna bizi
Engel tanımıyorduk

Burçlarımız bile aynıydı
Söze gerek yoktu gözlerle konuşuyor
Bir elmanın iki yarısı gibi tamamlıyorduk birbirimizi
Seviyorduk
Aşıktık...

Hatırla sevgilim
O yıldızlı gecede
Yakamozların şavkında
Şiirler yazmıştım kadınım demiştim sana
Güneşe doğru uzanıp
Seninle kement atacaktık gök kuşağına
hedefimiz hep Maviydi
Mavi umut demekti gelecek yarınlara.

Gök gürledi
Şimşek çaktı
Birden gri bulutlar çöktü üzerime
Martılar korktu kaçtı
Yakamozlar maviye daldı söndü
Bir başıma kaldım o gece rıhtımda.
Sen yoksun ya yanım da
Bir pirinç tanesi kadar küçüldüm koskoca İstanbul'da...

Adım adım dolaştım tüm caddeleri
Ne bir iz
Ne bir adres
Senden bir eser bulamadım Arnavut kaldırımlarında.
Kırk/ikindi ayazlarında kaldım
Bedenim titrek
Yüreğim üşüyor yokluğunda.

Çetrefilli hayata meydan okuyan ben
Hasretine yenildim
İçimde bir korku
Kirpiklerimde salıncak kuran gözyaşlarımla
Adım adım yaklaşıyorum
Ömrümün hazanına.

Hatırlar mısın sevgili
Bir gün senden ayrı düşersem
Yokluğuna katlanamam ölürüm
Yaşayamam derdim bu dünyada
Şimdi gel gör halimi
Aldığım her nefeste ağır ağır ölüyorum yokluğunda
Ne yıldızlar
Ne ay
Ne yakamoz
Ne de şu koskoca İstanbul
Hiçbir şey senin kadar can katmıyor canıma

Hatırla sevgili
Adın son şahadetim demiştim son nefeste dudaklarımda.