Hay

gaybın rengini değiştirirken kadran
son menzile düşüyoruz görüyor musun
arpacık mesafesinde artık ölüm
tetik düşecek şafak vurmadan kuş gözlerini

ki bilirsin hal nicedir
kadehin ardında saklanırken ve artık utanmaya başlamışken
ar damarını dikiyor onurun yırtık yamaları

güneş tutmaz bir odadan seyrediyorum
taş mendirekleri
ki hani oradan başlamıştık kısacık bir romanın önsözüne

elif demiştik
estreyi gömmeden önce o kutsal lahitlere
renktaş gözlerimiz iklimlere ayak uydururken ve kararırken bazen kirpiklerimiz
sırtımızda kambur gibi kayaların acısını unutup şarkılar söylemiştik
yakamozlar susunca

ser verip
sır vermeyen örtülere sarmıştık cümleleri
yazarı belirsiz kitap olacaktık belki tozsuz raflarda saklanan

ihtimal ki veballerimizde asılacaktı günahımız
kendi sehpamızı kurarken zeytin ağacına
yine bakışacaktık elâ

hay...