Hayal Yanığı Sevdalar

Son titreyişlerdeydi göğün mavisi
İki satırlıktı zifirî karanlık
Son tren de , az önce kalkmıştı
Susmalarını giyinmişti bakışlar
Gitmelerin peşi sıra avazlar ...
Düşmelerin ardındaki kar ...
Ve inim inim haykırıştaydı rüzgâr ...
Yazık !

Usulca sararıyordu hayatın
Gözlerinde hayal artığı ...
Yüreğinde sevda yanığı ...
Ve ellerinde kül kalıntıları , gidiyordun işte
Çok uzaklara , gönlün kırık !

Dört yanın bitik
Darmadağın duyguların savruk
Ve içinde azgın bir terkedilmişlik ...
Yürüyordun ... damlalarla kolkola
Tenine bir dalga vuruyordu ansızın
Delice sorular sızıyordu gözlerinden
Neden diye haykıran ağıtlar dökülüyordu dudaklarından
Kıvrım kıvrımdı ... suskunluğundaki hıçkırık !

Sanki , boğucu bir karamsarlık ...
Tonlarca saçmalık ...
Tedavisi imkânsız hastalık ...
Ve her yanını esir almış ...
Kutup'larca anlamsızlık !

Öylece yürüyordun ürkek adımlarla
Yerlere saçılmış sevdanın üzerinden .

Korkuyu çalıyordu ayak seslerin
Daha önce hiç geçmişliğin yoktu bu yoldan
Hiç farkında değildin böylesi bir acının
Ve bu , sızım sızım gidişlerin .

Oysa ...
Gözündeki yağmurların ...
Sessizce sokulan yangının ...
Ve bu kahrolası yalnızlığın ...
Binlerce kez yine ... ve defalarca öldüreceğini ...
Nerden bilecektin !

Şimdi , düşmelerdesin
Gitmelerdesin
Hatta belki , tümden tükendin ...

Ama , er geç sonuna geleceksin o ufuk çizgisinin
Orda , seni bekleyen bir sen var !

Ufka vardığında
Yangınsız duygularına tutunup
Tebessümünü geri alıp Kaf dağından
Zirvelerde soyunup acılarını temelli
Koşarak geri geleceksin .

Unutma ...
Ufkun ardındaki güneş ...
Sensin !