Hayallerimin Oyuncağı Oldum

 
Seninle derinlere sürüklenemedim,
Bahtiyar da olamadım;
Bir lahza değil, bin yıl uzaklaşmıştım senden,
Huyuna-suyuna alışamadım İstanbul!..
 
Büyük bir dalga oldun, çarptın yarama;
Dertlerime dert kattın, rüzgarınla uzağa attın;
Yıllarca biriktirdiğim hayatı bir çırpıda alt-üst ettin,
Beni deryanda yalnız bıraktın İstanbul!..
 
Sende ne çok yanılmışım, yorulmuşum meğer,
Ne çok korkmuşum ve korkumun sesini duymuşum...
Biliyor musun İstanbul? Ben sende çok mutsuz olmuşum,
Sende çok yalnız kalmışım!..
 
Senin dört mevsimin de yaz, gözünde hep aynı manzara!
Bende, senden kalan acının mirası ve mutsuzluk;
Soğuk ve acımasız karanlıklar,
Yabancı nesnelere terk edilmiş gururlar...

İşlenmemiş bir toprak gibisin İstanbul,
Denizinin sisiyle saklanıyor gerçek yüzün,
Ne kadar konuşsam da anlamazsın,
Sen kimseyi dinlemezsin...

Ne uyanışlar, ne de düşler bozdu aşka yatan yanımı.
Uzak tepelerin ve o tepelerdeki yalnızlıkların sahibi benim;
Şimdi saçlarım kar beyaz ama,
Yaz gelince ıtırının farkına varacak gönül çiçeklerim
Ve dokunacak saçlarıma gençlik rüzgarım,
Yaz'ın o sıcak, o canlı aydınlığında tekrar yeşerecek ruhum...

Biliyor musun İstanbul?
Yazgımın yanılgısıyla sürüklendim ben sana!
Kollarımı yastık yaptım yarınlarıma,
Göğüs gerdim bekleyiş ve ayrılıklara;
Ama sen, nefsinin kölesi oldun
Yaşamımı yetim yalnızlığıyla vurdun...

Gözleri açılmamış bir sabah
Hediyem olsun şimdi sana!..

17 Temmuz 2011 /ANKARA