Hayalperest

kalabalıkta yanıma gelip
en az nefreti kadar
koca bir tokadın ardından
dedi: "bırak beni, bu aşktan çıkamazsın galip"

haklıydı,
çıkamazdım.

gökyüzüne baktım
bulutlar maviden,
güneş sarıdan,
vazgeçmemişti.
yıldızlar ışığını en son ne zaman bıraktı?

cesaretlenen gözlerim;
"bırakmam" dedi,"unut bunu".
sustum.
ne yaparsın onlarda emir kulu!

binmek istediğim gemiler batar,
uçaklar düşer,
sevdiğim insanlar terk edip gider,
birer birer...

aldanmış gözlerim;
"aldırma, unut" der "yalan/cı/ları".
ben susarım.
öyle ya onlarda emir kulları!

"ne zaman gözler uykuya,
yalan dillere,
düşler insana,
gül kokusuna,
ihanet eder

ne zaman yağmur buluta,
mevsimler doğaya,
siyah, geceye,
deniz maviye,
küser

işte o zaman vazgeçerim" dedi hayalperest gözlerim.
sustum yine.
söylemedim ona yanlış gördüğünü,
artık tüm bildiklerinin yok olduğunu.

avunsun diye koynuma alıp
"evet" dedim. "haklısın".
"bırakma bu mutlulukları"
öyle ya ikimizde çok severiz yalanları!