Hayat

Kocaman bir yürek, koca bir hüzün;
Birkaç damla gözyaşı, birkaç mısra...
Hasretliksin, ayrılık özün sözün
Hani o 'hayat' dediğin kaç mısra?

Belki çıplak dağda koca uçurum
Ayaklar yere çeker, baş yukarıda!
Sanki yanıyorum, gönlümde korum
Belki kurtulursun, bir kuş tutar da...

Belki sonsuzluk içinde okyanus,
Ve küçücük bir adada yatarsın.
Yardımına koşabilir bir yunus,
Ya da kurtuluş yok, orda batarsın!

Belki karanlığa hapsolmuş şehir
Asırlar sonra güneşini bulan.
Ey renk içinde rengi solmuş şehir!
Sen hürsün, sırtında tabanca olan.

Belki tuhaf bir köyde kocaman ev
İçi insan dolu; ama adam yok.
Belki üzerine düşüyor alev,
Su yardıma geldi; ama madam yok.

Belki sonsuz sayfalı bir defter
Yazılar ağlıyor, sayfalar insan...
Üzerinde imzaları var yer yer;
Ey kara defter, şu ateşte yansan!

Belki ormanda ağaç, susuz kalmış.
Sen, kovuğundaki kara yılansın!
Ve sanki sana bir nehir su salmış;
İçmelisin, içemezsin; yalansın!

Kafamı nereye çevirsem, hayat.
Ve nerede pislik varsa o sensin.
Nasıl son bulur bu müthiş saltanat?
Can kurtaranlara bin, insan yensin...