Hayat Arkadaşin

HAYAT ARKADAŞIN 24. 08. 2009

Yalnızlığın zehri girmişse bir kez kanına
Kurtulamazsın panzehiri bulunmadı daha
Yavaş yavaş dağılır
Ve git gide büyür vücudunda

İlk günler anlamazsın
Hatta hoşuna gider sesi ıssızlığın
Gürültüden uzak
Mutlu bir hayatta yaşarsın

Gün geçtikçe korkular sarar seni
Karanlık ve uzun akşamlar alır güneşin yerini
Bir bakmışsın kaybetmişsin
Kaybettirmiş yalnızlık sana benliğini

Bir el ararsın seni kurtaracak
Yalnızlığın dipsiz kuyusundan çekip çıkaracak
Küçücük, cılız da olsa bir ışık
Koyu karanlıkta sana yolunu bulduracak

Ama çok geç kalmışsındır aslında
Dediğim gibi yalnızlığın çaresi bulunmadı daha
Debelenir ve daha çok batarsın bataklığına
Ve alışırsın sonunda
Çünkü yalnızlıktır hayat arkadaşın kalan ömrün boyunca


24. 08. 2009