Hayat Avlusunda Beklerken...

hayat avlusunda beklerken
ayaz vurmuştu düşlerime




henüz küçüktüm
avuçlayamayacak kadar yaşamı
ilk annem ayrıldı limandan
varken yokluk yaşadık
sevemedik doyasıya
el sallayamadık
gelirken bir oyuncakla dön
dön de sevinsin gözlerimiz
diyemedik






hayat bahçesinde yürürken
yağmur ıslattı saçlarımı




babamı da kaybettim bir ikindi vakti
ölmüştü hayallerimin sahibi
o da annem gibi
dönmedi bir daha kalbimizdeki köşke
ayrı diyarlarda aynı hayatın içinde
aynı bulutun altında
aynı karadaydık
tutunamayacak kadar uzaktı ellerimiz
bir nefeslik mesafede







hayat kumsalında dalmışken
bir dalga süpürdü hatıralarımı





kırıldım demlenirken düşlerimde
silindiler kumsaldaki isimler
büyüdüm kollarımla sarıyorum doyasıya
yine de
büyük bir acı kalbimde
çığlıklarım duyulmadı, gözyaşlarım silinmedi
öğrenmek zorunda kaldım hayatı
düşünmeden
acaba yanlış mı yaptım, bilemeden
çöktü yaşamadıklarımın yükü
çöktüm erkenden







hayat kalabalığında yalnızken
sensiz ağıt yaktım geceye




dinmedi yalnızlığımın derin hasarı
kalbimde boşluklar
ayın yüzeyi gibiyim
heyecanla uyanıyorum
hüzünle sarılıyorum geleceğime
kapının aralığında kaldı gözlerim
annem ve babam
yaşamadım ama
hayallerimdeki gibi
gelir diye




hayat açmazında susmuşken
dara çekildi sözcükler









Gaziantep
15 Kasım 2008