Hayat Denen Bu Hikaye

Hayat denen bu hikayenin,

şiirin devamı gelir mi bilmem,

Ama tadı kaçtı bu beyhude ömrün…

birer birer geçerken ömür yolu,

Kederlenir kalp,

Daralır ruh,

Geride kalır anılar,

acılar,mutluluklar,

Kendi ile kalır insan,

Hapsolur,küf tutmuş duvarlara,

İkilemin içinde kalır,

Ya gitmek ya da kalmak,

Ruhun bedenine ağır geldiğini hissettiğin,

Kalbine sancıların girip,

nefesinin kesildiği o an…

Bir film şeridi gibi geçer gözlerinin önünden, yaşanmışlıklar,

En çokta insanı hissiz yapan,

Yaşayacakken yaşayamadıkları,

Sıkı sıkı sarılmışken kırılan dalıdır,

Bu hissiz, duygusuz, yapan canı,

Karanlıktan korkmaz hale gelir,

Daha çok toprağa sarılır,

Kafasının içinde her şeyini yaşar,

Yalnızlığına tutunur,

Sözlere,bakışlara takılır,

Ötelerden bir ses gelir,

Bu bir geminin kornası,

Acılı bir fon müzik misali,

Oturur bekler bir bankta,

Limana Yaklaşan Sessiz gemiyi..

Berfin BAŞBOĞA