Hayat Kavgası

Ruhumdaki sözyaşım, ablama....






/Kırmızı kiremitli evin
Gam tüten bacasına sar beni
Büyüdükçe küçülelim abla.../




Kader çizgimizde volta atıyorum bu gece
Büyüdükçe büyüyor keskin virajlı yollar
Uzun, engebeli, puslu...
Gecenin gür çığlığı vururken pencereme
Küçük kızın avcundan topluyorum
Yıldızların s ö n ü k ayinlerini





/Matlığın soğuk yüzü değiyor anılara
İç sesimin çatallaşması tütünden mi dersin?
Uffffff abla, korkma kanser olmadım henüz/





Kahpe feleğin çemberinden geçmiyor yüreğim
Sil baştan yazılmıyor kader denilen
Boyun eğiyorum yazgıma hesapsızca





Senli yolların dikenlerine takılıyorum
Parmaklarımın mürekkebi kan yazıyor
Tahta yatağımızdan devriliyor umutlar
Yastık altı düşlerimiz kefene sarılı
Son duamızı etmeden gömülmüyor kara toprağa
Ellerini kaldır göğün alnına abla
Mazinin rahmindeki ceninlerin ruhuna
Okuyalım üç defa El Fatiha...
Peygamber gülünü ben dikerim başucuna
Mezar taşını sırtlanırken omzuma...





Seni düşünmek hançerle gezmek gibi
Durgun bakışların çoraklaşıyor sol yanımda





Kelepçeli gezdik senelerce,
Hayatın efendiliğinde mahkum...
Kurallara uymak için çabalasak da koptu film bir yerde
On dokuzunda gelin olmuş giderken sen,
Ve mutlu olduğunu sanırken, gülümserken
Ben biliyordum abla,
duyuyordum kalbinin bozuk ritmini




İkinci bir fırsat vermedi hayat bize
İlkini kaçırmanın ezikliğiyle kabullendik kaderi
Okul sıralarında pek iyiyle geçtik bütün sınavları
Peki ya yaşam sınavı?
Bir tek onu kaybettik ablam, tükendi gücümüz
Yenildik...





Hani eskilerinde saklıydı büyümüşlüğüm
Her giyişimde sen kokuyordum küçülmüşlerini
Şimdi gözlerin var üzerimde, iki beden büyük gelen
Taşıyamadığım, kaldıramadığım onlarca yük...
Elâ gözlerine her bakışımda rengi kavururken içimi
Derinlerinde kayboluyorum
Boğuluyorum sükûnetinde çığlığının...





Yırtık bir leke oluyorum esmer çocukluğumuzda, bir nokta
Halbuki noktayla başlamaz hiçbir cümle
Başlamadan bitmez hayat döngüsü
Virgülsüz yaşlar bıraktın mazinin penceresinde
Silindi buğusuna çizdiğimiz pembe boyalı evimiz





Görmediler ablam, duymadılar
Çok oldu İsrafil Sur'u üfleyeli
Nicedir nehirler kızıl kan akıtmakta
Gece gündüze karıştı, gündüz göğe saklandı
Her yerde yüreğini yiyen ayaklı cenazeler...
Biliyorsun ablam, duyuyorsun
Bugün günlerden k ı y a m e t e r t e s i






Yaşayamadıklarımızın boş vermişliğiyle avunuyorum zindan gecelerde
Sonra bir fotoğraf karesi geçiyor gözlerimin önünden
Kavganın ortasında sarılırken birbirimize
Annemin mor gözlerine saklıyoruz kalbimizi
Ben hep orada kaldım abla,
Sen hep sığındın mor halkalara
Biz yüreğimizi bıraktık h a y a t k a v g a s ı n d a...