Hayat Seni Son Kez Yatağa Atıyordu

İhanetin bedelinde vardı bir acı ki ,
Göz görse gönül ona katlanırdı,
Görmek vardı seni kaldırım köşesinden dönerken,
Elinde jelibon sokakların tozunu atarken...
Lakin anlatamazdım aşkımı,
Sen duy isterdim içimdeki çığlıkları,
Zincire bağlanmış bir köpekti sevgin içimde,
Dahası buydu yaklaşamazdım sevgine,
Bir tas yemek,su vermende benzetilirse,
Buda yolda senin gözlerine bakmadan merhaba diyişimdi...
Geceleri ulumamdı,
İçkinin avuntusunun göz ırmaklarıma vuruşu,
Her damla heba ola-ola akmıştı,
İlk süpürge gibi kirpiklerime sonra gönlüme,
Kirpiklerim her açılıp kapanışında senide götürsün isterdim,
Olmuyordu....
O kocaman tozları çıkaran gözbebeğim,
Seni çıkaramıyordu...
Uyku saatlerim geliyordu,
Elimde bende kalan son fotoğrafın,
Sinsice yatağa sürtüp,
Cep kaynağımla seni görmeye çalışıyordum...
Rüya oluyordun...
Sen kaçıyordun bense kovalıyordum...
Korkuyordun benden,
Çünkü ben suskun tasmamı kırıp,
Seninle konuşmak istiyordum...
Dönüp aynaya baktığımda ise köpeğe benziyordum !
Kan ter içinde rüyadan uyanıp,
Bir bardağa su dolduruyordum...
Bir senin için, bir benim için içiyordum...
Hoştu güzeldi sen görmeden bir şey yapmak...
Kendi çapımızda,
Lakin hayat son kez tasmasını takıyordu...
Beni Mevlana Kapı mezarlığına atıp,
Kafanın güzelliğinden faydalanarak,
Senide son kez yatağa atıyordu !