Hayatım Roman oldu
bazen gözlerinin içinde saklamaya
çalıştığın çaresiz bakışlarının altında
kimbilir ne sırlar gizliyordun
bakışlarından suçluluk,
pişmanlık duydugunu anlıyordum
ve seni her gördüğümde
ıslanan gözlerini nasıl
benden kaçırmaya ve
saklamaya başladığında
için için ağladığını ve acı çektiğini
gostermeye çalıştığını biliyordum
ve seni anlamaya çalışıyordum
acı çekiyor gibi yapıyor
gülerken bile ağlıyormus
gibi davranıyordun ama
sen bilmezdin bunu anladığımı
ayrıldığımızda bende senden
gizli ağlardım lakin
beni nasıl terk ettiğini ve nasıl
bir kalemde sildiğini düşünür
ona ağlardım ve sana
nasıl merhametli olunurluğunu
göstermek adına
neden böyle yaptığını
asla sormadım zaten kadar goremedim
içimde bir ukte kaldı
neden neden neden............
sorsaydım buna bir cevap veremezdin
yaptığın şey yalnızca çocukluğumu değil
bütün hayatımı mahvetti ve
asla hatırlamak istemediğim kötü
davranışlara maruz kaldım
sayende ben hiç bir zaman
normal insan olamadım ve
böyle bir eylemin cevabını
kimse kesinlikle veremez
daha anne sütünün tadına varamamış
bir bebeği terk etmenin gerekçesini
hangi vicdan sahibi açıklayabilir ?
ya da hangi vicdan sahibi
bir çocuğu o halde nasıl terk eder
bu sorunun cevabı yoktur
düşünmeden hesap edilmeden
bir anda yapılan ve geri dönüşü
olmayan bir eylemdi bence ama
son pişmanlık fayda etmez
terk edilen bir çocuğun
nasıl bir kötülükleri açık olacağını,
nasıl neler yaşayabileceğini
ancak benim gibi olanlar bilir
hayatım boyunca terk edilmenin
ben bilirim sen bilemezsin
sana en muhtaç olduğum dönem
beni ölüme terkeder gibi bırakıp gittmişsin
hesap soracağımı sandın
herkes günü gelince
sorguya çekilir elbet
benim haddim değil
terkedişlerini sorgulamak
mantıklı bir açıklaması yok
mecbur çaresiz kalmışsın
gibi davranmanın
ya da başka seçeneğin yokmuş
yapmak zorunda kalmışsın
gibi yalandan ağlamanın
bu kabul edilemez.
Not: Efendim Henüz tamamlanmayan
yazmakta olduğum
Hayatım Roman ve
arada kalan çocuğun hikâyesini
tamamlamaya çalışıyorum
tüm gerçekleri yazmak çok zor
