Hayatımın Sürprizi

Bugün bir mektup geçti elime,
Yazılmış, az ileri bir tarihe.
Sayın ben, falanca ay, filanca sene.
Tıpkı bir masal gibi değil mi?
Kahraman, yer ve zaman belli.

Ama kahraman, 'düzmece' sanki!
Olayı unuttun mu ne?
Unutur muyum sence?
Sona sakladım onu,
Daha da dramatikleşsin diye.

Hep öyle gelmez mi zaten,
Aksilikler, tatsızlıklar, sorunlar,
Olayların bitiminde, son demde
Ve de acımasızca, üst, üste?
Belki anlatırım derdimi,
Onu sona alarak, böylece.

Ha, ne diyordum ben, sahi?
Düzmece kahraman, değil mi?
Düzmece nedir söylesene,
Uydurma mı? Kime göre?
Hem, seni sahte kılan da ne?
Çok uzattım galiba,
Eh, söyleyeyim öyleyse.

Açtım zarfı bir sevinçle,
Belki, büyük bir sürprizdir diye.
'Hayatının en büyük sürprizi bu'
Diye yazılıydı ya üstünde.
İnandım üzerindeki yazıya
Ve başladım okumaya.

Başlıyordu işte, 'Sayın ben...'
Bir anda gözlerim doldu ama
Ağlayamadım,
Yere yığılıverdim birden.
Nasıl öyle olmasındı ki?
Mektup söyleyeyim mi kimden?
Bizzat ölüm meleği, Azrail'den!

İşte o zaman anladım her şeyi,
Her şey boşmuş, hayat...
Ölüm çabuk gelmiş, biraz da ani.
Ama bir şey de yapamazdım,
Ne diyeyim? Ölüm bu, yani.
Düzmece kahraman diyordum ya hani,
Orada kastediyordum kendimi.
Yalan bir hayatı yaşamışım,
Ölüm ise gelmiş, kapıdaymış şimdi.

Çok sıkıntılıydım, şaşkın ve öfkeli.
Yanlışlarımdı öfkemin sebebi.
Demek yanlışlarım hayatımda,
Bu kadar mı yer edindi?
Şaşkındım, çünkü erkendi değil mi?
Titreyerek uyandım uykumdan,
Diğer kâbuslarım gibi.