Hayatın Kendisi Işte...

Hayatın kendisi
Yürek acıttı kan akıttı gövdemde
Üstüme giydirdi hüznünü
Daha kabul görmemişken !



Bencilliğini ruhuma sapladı
Siyahı astı gerdanlık diye boynuma
Elimdekileri çaldı kendine sakladı
Ruhum azraile emanetken bedenim hayata/mı emanetti ?



Kahkaha oldu yağmurlar gözlerimde
Kuraklıkta ezberledim yalnızlığın türküsünü
Ektim yüreğimi en sulak yaylalara biçemedim ekileni
Yeniden başlatamadım özgürlüğü



Yırttım rüyaları yaktım hayalleri
Ağaç dalında şimdi gözlerin derinliği
Martının ağzında hecelenmiş çocukluk
Dilencinin avucunda saklanan yürek



Çaresizlik dile mızrap olup hançerledi kendini
Dil tutuldu yürek sancıdı
Tutsaklaştı beden sevgisiz çocuğun göz yaşında
Yokluğun kelepçesini eritti dualar



Maviye kavuşmak üzereyken
Rüzgârın sert esintisi savurdu
Kimsesizliğin sessizliğine
Hayatın kendisi işte