Hayatın Yalanları
Ben seni iki kere sevdim
İki kere astım adını adımın yanına
İki kere ateşledim güneşi gözlerinde
Ve iki kere öldüm mavi denizlerinde...
Sense karanlığı mesken bildin
Tercihin zindanlar
Aydınlığımı çaldın gizlice
Hem yeşil umutlarımı yaktın
Hem de:'üzülme' diyerek çekip gittin...
Hayatımı ikiye böldün
Yalan öykülerinle
Aşkı bir değil iki kere öldürdün!
Ölümler sonrası kalemim keder yazdı
Kınalı sevinçlerimin başı bağlandı
Yerde-gökte dilenci günler çoğaldı
Gölgeler suya indi
Zalimlerde zulüm boy attı
Kulağıma gerçeği fısıldayan hayat
Sonunda zehrini akıttı:
'Sana iki kere yalan söyledim,
Bağışla!..'
Ve perde hızla kapandı
Ve adın gönül penceremden bir kerede düştü...
23 Mayıs 2013
Ankara
Evet, iki kere sevmek, birincisinden sonra daha temkinli sevmek aynı yollara tekrar beraber çıkmak yanı.
"Aydınlığımı çaldın gizlice Hem yeşil umutlarımı yaktın Hem de:'üzülme' diyerek çekip gittin... Hayatımı ikiye böldün Yalan öykülerinle Aşkı bir değil iki kere öldürdün! "
Aşkı iki kere öldürmekle kalsa, o ölümden sonra bir daha da inanamıyor insan, tekrar sevemiyor bir başkasını da, hep kuşkulu yaklaşımlarla geçiyor hayat ve yalnızlık kalıyor geriye.
Aslında hayat değil yalan söyleyen bizlere, hayatı yalan yapan tertemiz yüreğimiz işte. İnanarak sevmeye, sevgiye değer vermeye yeniliyoruz bazen.
Yüreği sevgi ile dolu olan, tertemiz bir sevda yaşamak için yola çıkanlar hep yalnızlığa gömülüyorlar sevgili şair, kim ki "üzülme" diyerek çekip gidiyorsa ve bunu da yediriyorsa kendine onlar daha acısız yaşıyorlar.
Bırak düşsün gönül penceresinden böyleleri.
Tebrik ediyorum.