Hayatın Zulmüne Işgencesine

Dur hele, demenin zamanı geldi.
Hayatın zulmüne işkencesine,
Ümittir belki de, başkası değil,
Yaşarız ya, fark etmez bizler için,
Kırılır, bilmeden hayallerimiz,
Sonra haykırırız ümitsizliğe,
Delice divanece, belki de,
Sus artık deriz, uğultulara,
Patlayacak kafamız sanırız.
Ellerimiz arasında, kala kalır.
Ve ağlayamayız, çünkü erkeğiz,
Bağıramayız susarız öylece.
Mecburuz susmaya, kilitli ağzımız.
Yazamayız, bileklerimiz zincirli.
Tutsağız bu alemde, bu hayatta.
18/01/1969