Hayattan 2- Biraz Burdan

Yemiyor verilenleri, hayata küskün.
Yetecek kadar içiyor, etrafa kırgın.
Uzaktakine bakıyor, gözleri yorgun.
Belli ki sevdalı,
Belli ki yalnız,
Kafesteki güzel muhabbet kuşu...

El sallıyor uzaktan sevdiği;
İşte O!
Kabarmış iyice;
Kibirli, vakarlı, gururlu...
En güzel sözler,
İç çektiren nağmeler...
Mutlu mu mutlu, rengârenk,
Seyretmesi bile huzurlu...

Bir korku var kafestekinde,
Anlatılır gibi değil.
Ya başkaları tutarsa dışarıdakini!
Çünkü kalacağı bir sarayı bile yok ki...
O halde tek çare kalıyor
Ve etrafını korkutup, yanına çağırıyor.
Bakıyor uzaktaki şöyle,
"Hayır" diyor, "Sen gel bu tarafa!"...
'Açık zaten kafesin kapısı...'.

Farkında değil ki kafesteki.
Dünyayı orası sanıyor,
Gelmediği içinse
Uzaktakini sürekli azarlıyor.
Israra artık dayanamıyor özgür olan,
"Hele beni çağırdığın yere bir bak!" diyor.

Bakıyor o an,
Hiç fark etmediği kafesinin parmaklıklarına,
Çıldırıyor özgür olmadığına.
Ötüyor acı acı derinden...
Hak verse bile içinden,
Bağırıyor yine de, özgür muhabbet kuşuna...