Hayf Cümleler

Adın adımla anılması gereken
bir mevsim olmalıydı.
Bahar örneğin.
Çünkü; ilk’imdin.
Son’um oldun!
Hayatımken,
Od’um oldun.

Babamın toprağını karan ellerim,
bir daha kalem tutabilir miydi;
yazabilir miydi yitmiş bir hayatı.
Biliyordum,
ayrılık küçümsenmeyecek bir kahırdı
ve ağır olacaktı seni sevmenin bedeli.
Üç kelime ile özetledim halimi.
‘Ölesiye özledim;
hala seviyorum seni’

Hoyrat bir kalabalıkta
can veriyor yalnızlığım.
Düşüncelerim benden yorgun.
Yokluğunu onaracak gücü kalmadı tümcelerin,
cümleler de bana kırgın.
Sözlerin birer yumru boğazımda,
gözlerin, gözlerime dargın!
Günde saymadım sensizliği kaç kez yutkundum.
-yudumladım-
Hasretimin yumağından,
umut güvercinleri
havalanır durmadan.
(Üstelik, haksız bir yenilgiye
sağırım nicedir.
Söylesene bir sen misin kebir..)
Hem, kim sağ çıkmış ki
gönül savaşından,
ben kurtulayım bu harabeden!
Meydan okurcasına
özlemine aldırmadan,
kanatlanır kalbimin martıları
heybetiyle hiç yılmadan.
Ki; çoktan esti duygularımda,
kuruyan güllerin kasırgası.
Kustu bütün öfkelerini küstah diller!

Sanki evlat acısı gibi oturdun içime!
Annelerin kederden oyulmuş yüreğini taşıyorum gözbebeklerimde.
Gördükçe onları
s/ağırlaşıyorum kendime.
Üzerime yağan
nisan yağmurları da söndüremez
ruhumda yanan ateşi.
Bir şarkı;
veya bir şiir hep hatırlatır seni;
ben yine sığamam bendime.
Kirpiklerimden süzülür
bitkin direnişim!
Boyumu aşan bunca kedere
hükmedemem.
-Dut lekeli avuçlarıma,
biriktirdiğim ölüm kadar
dua sığdırabilir miyim,
hiç bilmiyorum ama;
şimdi acıma denk değil acın!
Hele bir yansın yüreğin,
hele düşsün omzuna o başın,
gel de;
o zaman hesaplaşalım!


Köln Nisan ‘2022