Haykırış

Ey sen !
Acıların,
Çaresizliğin şiirini yazmış sevgili,
Bu masmavi gök senin adına kaç kere gürledi?


Kaç çiçek açtı senin yerine ?
Karanlık kapıların ardında,
İsmimi sayıklayıp,
Kaç kere inkar ettin siluetime?

Ey sen!
Bu şehrin yalnız çocuğu,
Kaç anıların leşini bıraktın,
Kirli kaldırımlarda..

Söyle !
Yalanları basbas bağırıp,
Gerçekleri bir tükürük gibi yutmak mı,
Kolay geldi, zorladığın zihnine...

İnkar et !
Bin kere ölüp dirildiğini,
Aslında deli gibi istediğini,
Gölge gibi peşinden gelen umursamazlığı..


İtraf et !
Korkaklığını,
İstemeden sahip olduğun acizliğini,
Her gece koynunda beslediğin,
Yaren zannettiğin yalnızlığı.

Tövbe et !
Sahip olupta,
Sinsi bir yılan gibi kaçmasına,
İzin verdiğin şanslara...

Kaç kere sessiz ağladın ?
Odan kaç kere somut çığlıklara büründü?
Kaç kere diledin ?
Yanında boylu boyunca bir rüya gibi uzanışımı...


Yardım et !
Gitmeme izin ver sevgili,
Çöz sana adadığım zincirleri.
Ya da sadece kal ve dur öylece
Sana sahip olduğum yerde....