Hayranlığıma Hayranlık..

sen bitmiş bir hayatın doğuşuna imzanı attın
ne ben anlatabildim sana bu gerçeği..
ne de sen inandın..
kendimi daha başında sanarken yeni bir başlangıcın;
ortasını bile gemişiz,sessiz sedasız..
farkındalarımdan farksız kalmışım,yeni bir hayata sarılırken..
sanki aynı şeyler bir kez daha olmamışçasına..
sanki bir başlangıcın ardından,bir son daha bulmayacakmışımcasına..
ilk senden öğrenmiştim hani;
her bitişin aslında yeni bir başlangıç olabileceğini..
ve ilk senden öğrenmiştim;
keşke yerine,bir daha ki sefere diyebilmeyi..
sen benden sadece;
başlayan herşeyin,aslında bitmeye başladığını öğrendin..
keşke yanlış bilmiş,yanlış öğretmiş olsaydım..
bak..
yine keşke dedim dimi..
ama bunun bir dahaki seferi yok ki..
gittiğin trenin sen gelmeyeceksen bekleyeni olmayacak ki..
ben olmayacağım ki..
her gün batımında gökyüzüne sensizliğimin resmini karalıyorum..
sensizliğin renkli bir rengi yok ki bende..
bu yüzdendir istanbulumuzun karanlığı..
yıldızlarda utanıyor;
ortaya çıkıpta o karanlığınn içinde kendini çıplakmış gibi hissetmekten..
ben tutmuyorum inan,onlar utanıyor..
ee ne yaparsın ben giden gibi..
ben sen gibi;bencil olamıyorum ki..
yıldızların kimisi de;
sensizliğimin resminde bir parça olabilmek için kısıyor parlaklığını..
o kadar yani..
gizleyemiyor sana hayranlığıma hayranlığını..

(ny)