Hazan Dönmüş Ömrümüz

hazana dönmüş ömrümüz,,
hergün bir yaprak düşüyor,
ayazda kaldı bedenim,
barınacak bir dalım yok,
bütün azalarım üşüyor.

eldeğmeden kırılırım,
söylemeden kırılırım,
bir tebessüm gösterene,
selam verip seslenene,
hiç teklifsiz sarılırım.

öyle yalnız kalmışımki,
uzaklara dalmışımki,
her gördüğüm kimseleri,
sıcak,soğuk bedenleri,
ellerine sarılmışım.

gurbet elin yankıları,
yanık,yanık şarkıları,
çiçek açan parkları,
görünce içlenirim,
dostlarımca güçlenirim.

du dünyanın kahrını,
öküzlerin ahırını,
ne malını ne varını,
bilemedim yollarını,
bir sevginin kollarnı,
boynuma saramadım.

yardesene yardesene,
ölmeden bir yar desene,
eller gözyaşı dökseler,
naaşımı görmeseler,
kişymetimi bilmeseler.

kime yar deyim,kime,
gecelerim,zindan ise,
sırrımı bilmeseler,
gözyaşımı silmeseler,
bir yudum su vermeseler.

bu nasıl dostluktur.
bunun adı yokluktur.
kırıldı kalbim içinden,
bir deste gül yar elinden,
acı dili kendinden.,