Hazan Ortası Ekim‘in Sarı T'utku'lu Yanığı

Atar bazen yüreğimin tası, dökerim yüreğimin tasındakileri dizelere...

yoruldum artık
üvey bir yürekle hayatı adımlamaktan
üşüdüm
düşümün çerçevesinde saklı kalmış
hayali soğuk bir yüzü gizli gizli okşamaktan
dermansızım
geride kalanla
alıp başını gidenin öyküsünü
teferruat artığı şiirlere kazımaktan

onca mevsimi devirdim
harcarken kaygısız günleri cepten
ayrı'lı‘k otları büyüdü dünlerimde
çektiğim ömür küreğimden sızarken
yılların kuru çentik sızıları

usumun yorgun yankısında
ipe çekerken cılız hatıraları
çörekleniyor içime
kalbimde zamansız açan
bir hoşçakal gülümsemesi
pişmanlıklar bir yumru gibi
sensizlikle kutsanmış ruhumda
kırık iç sesimde burkuluyor
yüreğimin sırlarla kaplı ahengi

yıkıklığımı sıvazlıyor
güneşin soluk benzi
üşüşürken içimde adına kavruk anılar
cansız tomurcuk düşler gömüyorum
kıymık yığını rüzgarın zamansız vedasına

sabahlar sen açarken
ağrılı gölgemde dinlendiriyorum ruhumu
aynada ararken kendimi çözememişliğimi
aralanıyor silüetine çekilmiş is perdesi
yadsıyorum kendi kendimin acımsı varlığını

kavrayamadığım özlemini
işlerken yüzümün gergefine
yalnızlık desenli mutsuzluk gerilimi
tesiri yüksek
binlerce hiç kimsesizliğin efsunlu masalı
asıyor zamanı sanki
gidişlerin hüzzam kapı gıcırtısına

ağlarken yangın hasadı, o meczup aşkla
kızıl bir inkar ayrımında şimdi yüreğim
çözüp avuçlarımdaki
sensizlik mühürlü büyüyü
üç beş satırlık elvedayı karalayıp
hazan ortası Ekim‘ in sarı, t'utku'lu yanığına
sığınıyorum
gerçekliğin riyakâr
araf ortası, düş kanamalı hiçlik limanına

07.09.2015 23:22 Detmold