Haziran Sukûnetimden İkinci Kesit

Ben o gün uzak bir şehrin
günbatımı s/edasına râm olmak için
konuşmuştum
ve gecenin hafızası silinirken
seni buldum!

Şafak tiryakisi toy gülüşlerime demir attı sözcüklerin
söylediğim her sözün altını çiz demiştin
__çizdim!

İşte o gün,gurbetimin sinesini çatlatan nefesin üflendi kalbimin sılasına!

Ve ben o gün başladım
sırlarımı gözlerimden akıtmaya!

Dayanabilirsen,
ayan beyan olacağım şimdi ahir zaman hüzünlerimle
dayanabilirsen sukût et!
söz bende...

_Ben sana sustuğumdan beridir
şiirler defnediliyor geceden düşme saatlerime
kefen hep ben oluyorum
yırtık tenimin üşümeleriyle
lime lime efkâra ç/alınıyorum
kuşluk vakitlerimin sessizliğinde

Yüzüne değmek istiyor
öksüz çocukları gizlediğim düş yorgunu gözlerim
hani
ellerin olsa hüznümün haritasında
bulabilirdim belki sığınmak istediğim tenhalarını
o zaman
böyle cakasını satmazdı
belki yüreğimi bu kadar yakmazdı ayrılığın kara çalınmış adı!

_Sana sustukça
içimde tarifsiz sancıların beşiği oluyorum
gündüz vakti uyunmaz biliyorum be gözüm!
biliyorum da hiçbir sözümle kendime kâr edemiyorum
ve her gün uyunmaktan usanarak
ağrılarıma bir daha uyuyorum
tecelli bilmiyor tesellilerim
aklım fikrim yetmiyor hep aynı delilikteyim

_Kendimi duvar diplerinde ağlarken buluyor
yüzüme insafsızca sırtımı dönüyorum
terkedilecek hiçbir şey kalmamışken ruhumda
ve bunca terkedilmişlikten sonra
neyi terketmek istiyorum
ben bile bilmiyorum...

_Avuçlarımda hüzzam bir şarkıyı ağlatıyor yokluğun
kirpiğime deyişler asıyorum
bayramlarım bozlaklardan kalma eski bir hüznü dağıtırken çocuklara
hazirana kırgınlığım batıyor kalbimin gündoğumlarına
hani
gözlerin olsaydı başucumda
belki bu kadar sırra kadem basmazdı umutlarım
ve bu kadar kadim olmazdı
unutmak için canımı paraladığım yaralarım!

_Her gün biraz daha t/adı değişiyor sevdalı nefesimin
ciğerim soluk almak istedikçe
oluk oluk kan yutuyor bu katil boğazım
beni ahh tutuyor
göğsüm üşüyor
nicedir dinmiyor ayazım
nicedir pervasızım!

_Ben sustukça,
kar yağıyor kendimi unuttuğum mekanlara
yoldaş olurken hüznüm başı duman sevdalara
hali hatırı sorulmayan bir şair kadar kendime dalıyorum
şiir nöbetleri arasında
sonra yüklenip sessizliğin yükünü
genzimi sızlatarak
gözlerimin zifirinde kendimi nihayetsiz bir sağnakla ağ(ır)lamaya başlıyorum
kolay değil
ben senin yokluğunda bir haziran yaşıyorum
ve geceyi koparıp gökyüzünden
şakaklarıma b/asıyorum
ömür törpüsü sözcükler dikiliyor k/arşıma...
yedi kat gökleri susuşumla sarsıyorum!

_Zamanın toynaklarına kapanırken uzak şehirlerin melodram sesleri
ben bütün sessizlikleri boynuma takıyorum

hani sesin olsaydı hecelerimin sökülüşünde
şiire yemin olsun ki,
hiçbir kapıyı kapatmazdım bu ömrün susuşumla kıvranan cümlelerine!

(Arif yastığındaki cehennemle başedemezken ben o cehennemi içimde taşıyorum / bu yüzden kendimi susuşuma asıyorum!
)

tan ağarırken