Hep Beyazdın Sen

Adından öpüyorum geceyi
soluma konuyor yokluğun..
Sen ki
duymadığım sözlerin olumlu takısı
diri diri gömüyorum kendimi sonsuzluğuna
kimin düşüydü bu yarım kalmışlık
kimin paydaşıydı kül rengi yalnızlığım...

Geçerken zifiri karanlıklardan
hep beyazdın sen
mevsimleri üşütürdün eylülleri göçürürken
yokluğun
her kavgada biraz yenilmek duygusuydu
aşktandı sol yanımın sessiz senfonisi
birikti yanaklarımda do'lu alfabem
gözlerinden ıslanırdı çukurova
ellerimi düşürürdü acın
hüznüm
minör çalardı sensizliğinden...

Oysa yokluğun varken
varlığın eksilirdi her bir cümleden
ve sen adına hüzün düşmüş sevgili
takvimler yine düş dökümünde
sürüklerken bir iklim son yapraklarını
gücün var mı yeniden sevmeye
yürekten...

Düşlerim saklı geliş istikametinde
bil ki
ben hiç yorulmam seni özlemekten
sahi,, söylesene iç sızım
sabırlanıyor gönlümün yörüngesi
ne zaman geleceksin sen ...

Sandım ki
Züleyha olup saracaktın kanayan yaralarımı
tüm kırılmışlıklarım
bardağın dolu tarafında kalacaktı
aşk
parmak uçlarımda tutuşacaktı dünlerimden.
En kısa hecesiydin hayallerimin
her yandığında içim, birinci dereceydi izin
bilirim sevgili
acılarım dinmez sen gelmeden...

Amin'i eksik bir duaydı bu
hiçbir sıfat
gözlerin kadar yalın değildi alfabemde
bakışlarının süzgecinde donardım
büyürdüm acılarını taşırken
boşver sevgili
sen yine de bilme istersen .!