Hep Bir Çocuk

Duvarları yıkıldı çocukluğumun ;
yetim kaldı düş'lerim
hazırlıksız eksildi gülüşlerim.

Masum hayallerim vardı
gerçek dünya(m)da sakladığım;
kaybettim.
Masum insanlar(ım) vardı
küçük yüreğimde sakladığım;
kayboldular.

Şimdi
Yüreğime süzülüyor
koşarken düştüğümde
bacağımdaki yaralara damlayan çocuk gözyaşlarım.

Geri verin hadi;
Kapı önünde evcilik oynarken
arkadaşımla paylaştığım elmanın tadını.
Yorgun bir günde
babamın kucağında uykuya dalışımı.
Bir daha asla öyle hissedemeyeceğim
annemin öpüşünü.
Gözlerimi kapadığımda duyduğum
eskinin sıcaklığını.
Geri verin.

Kaybedilen bir şeyin yerine ne konulabilir ki...

Ne de çabuk açıldı
küçükken iple çektiğim geleceğin kapısı.
Nasıl da kapandı büyük bir gürültüyle
içinden geçince.
Dünya derdinde nasılda hızlandı yaşam.

Hayallerini kurduğum gibi değilmiş büyümek...

Eskiden boş arsasında oynadığım
apartmanın önünden geçerken
/ çocukluğumun geçtiği sokakta /
Minik bir damla gözyaşı sek sek oynuyor
yaşlı yanaklarımda.

Şimdi ağlamalarımda,
hep bir çocuk...